Ik heb moeite met kiezen. Kiezen voor mezelf. Ik kies namelijk eerder voor het geluk van een ander dan voor mijn eigen geluk. Een thema in mijn leven. Van kinds af aan. Ik ben namelijk opgegroeid in een situatie waarin bewijzen en het zoeken naar erkenning "normaal" waren. En dat heb ik dus altijd ook gedaan. Mezelf bewijzen, knokken voor mijn plekje in het gezin, in de vriendenkring, in mijn werk. Maar ook altijd anderen pleasen omdat ik leuk en lief gevonden wilde worden. En dat lukte aardig....zolang ik maar voor die ander klaar stond. Totdat ik tegen het moment aan liep dat ik iemand nodig had...totdat ik tegen mijn eigen grenzen aanliep en bijna omkiepte. Omdat ik niet voor mezelf gezorgd had...maar steeds voor die anderen. Een periode van overdenken was het gevolg. Denken over wat mij gelukkig maakt en hoe ik dat bereik. Dat antwoord was vrij simpel. Maar het ook zo accepteren was nog ff een dingetje zeg maar......het koste veel moeite, maar ik kwam er achter dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Niemand anders. En als ik mij mijn geluk ontneem door me vooral op anderen te storten en op wat anderen graag willen, tja dan ben ik dat zelf schuld. Een gesprek met een goeie vriendin opende mijn oogjes. Want dit kon ik ook doortrekken naar mijn werk....ik heb een leuke job dat is zeker. Maar ik heb deze job al een hele tijd en eigenlijk ben ik niet meer happy er mee. Dus tijd voor wat nieuws....maar ook daar kwam weer de eeuwige tweestrijd...kies ik voor happiness voor mij of wil ik een andere functie waarin ik weer iets kan bewijzen. Mijn natuurlijke neiging is om voor het tweede te kiezen. Maar vriendin had mij door. Ze hield mij de spiegel voor en zei: waarom wil je jezelf bewijzen, heb je dat niet al genoeg gedaan ? Ga eens doen waar je hart van gaat zingen ! Kies eens voor jezelf, doe eens wat jij leuk vind en waar jij gelukkig van wordt.....
Het was lastig, maar ik heb de stap wel gezet ! Gekozen voor een job waar ik mijn ziel en zaligheid in kwijt kan. In de ogen van sommigen een stapje terug, maar ik ben zo ver dat ik denk so what ?
En ik zal je zeggen....een last is van mijn schouders gevallen ! Ik moet niet meer zo nodig bewijzen dat....ik mag gewoon lekker werk doen waar ik energie van krijg.
Dus ik heb een nieuw, veel beter thema, in mijn leven gebracht: doen wat goed voor mij is, op mijn werk, maar ook privé. Weg met bewijzen, weg met erkenning zoeken. Want die heb ik niet nodig van anderen....alles wat ik nodig heb ben ik zelf, alles wat ik mag doen is datgene wat mij gelukkig maakt. En dat is een veel fijnere levensinstelling.
